Όλοι στην πορεία στη ΔΕΘ

Το τελευταίο διάστημα συνέχεια ακούμε για την κρίση η οποία μαστίζει την παγκόσμια οικονομία και τις θυσίες τις οποίες πρέπει να κάνουμε μέχρι να περάσει αυτή. Πρόκειται, όμως για μια κρίση υπερσυσσώρεσης, όπου δημιουργήθηκε διότι ο κόσμος δεν είχε αρκετά λεφτά για να καταναλώσει τα παραγόμενα προϊόντα. Η απάντηση που δίνεται σε αυτή από την πλευρά των αστικών επιτελείων είναι η περαιτέρω αποπτώχευση των λαϊκών στρωμάτων, μέσω της μείωσης των μισθών τους, ώστε να μη μειωθούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων μέχρι να περάσει η κρίση. Πέφτουν, με αυτό τον τρόπο, όλο και περισσότερα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας της χώρας.

Για το λόγο αυτό και βλέπουμε μια όλο και πιο εντεινόμενη επίθεση σε κεκτημένα δικαιώματα του εργατικού κινήματος τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες. Πλέον η μόνιμη και σταθερή εργασία, το δικαίωμα στο 8ωρο - 5ήμερο - 40ωρο, η ασφάλιση, οι αξιοπρεπείς μισθοί των εργαζομένων, ακόμα και στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα αποτελούν εξαίρεση του κανόνα. Ακόμα και στο δημόσιο τομέα τα προγράμματα stage, οι εργολαβίες και οι υπενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι έχουν αρχίσει να γίνονται πλειοψηφία, όσον αφορά τους όρους εργασίας. Στον ιδιωτικό τομέα από την άλλη, η απλήρωτη, ελαστική, ανασφάλιστη εργασία είναι ο κανόνας. Η επισφαλής εργασία μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και της παροχής υπηρεσιών αποτελούν τον κανόνα.

Δεν είναι λίγα και τα παραδείγματα στο νομό μας. Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο Καρυπίδη παρά το γεγονός ότι κατάφεραν με τις κινητοποιήσεις τους να κερδίσουν την ανάκληση των απολύσεων, των μηνύσεων και την καταβολή μέρους των δεδουλευμένων τους, περιμένουν να πληρωθούν και τα υπόλοιπα χρωστούμενα. Στην ΕΓΝΑΤΙΑ απολύθηκαν πάνω από 2000 εργαζόμενοι με το τέλος των συμβάσεών τους ενώ οι υπόλοιποι αναγκάζονται να δουλεύουν 30 μέρες το μήνα, 15 ώρες τη μέρα για να καλύψουν την έλλειψη προσωπικού. Στη ΣΒΕΚΗ και στα εργοστάσια Γιαννέτα και Θοδωρή οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι για μήνες. Οι υπάλληλοι του Δήμου παραμένουν όμηροι των συμβάσεων ορισμένου χρόνου ενώ τα προγράμματα stage όλο και διευρύνονται. Στη βιομηχανική ζώνη εκατοντάδες μετανάστες ζουν σε άθλιες συνθήκες. Η ΔΩΔΩΝΗ έχει σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να προσλαμβάνει μόνιμο προσωπικό και λειτουργεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Στον πτηνοτροφικό συνεταιρισμό ΠΙΝΔΟΣ οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν 2 ώρες την ημέρα πέραν του ωραρίου χωρίς πληρωμή και για άδεια τους δίνουν μόνο 5 μέρες για το 2008 και 5 μέρες για το 2009. Η κατάσταση αυτή δε μπορεί να πάει άλλο!!!

Η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος φαίνεται να κωφεύει σε όλα αυτά. Οι συνδικαλιστές των δύο μεγάλων παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ συστρατεύονται σε αυτήν την πολιτική και δίνουν τον καλύτερο σύμμαχο στην κυβέρνηση καθιστώντας την ηγεσία της εργατικής τάξης την πρώτη που ξεπουλάει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Συμφωνεί με το πάγωμα των μισθών των εργαζομένων και συνδιαλέγεται με τον ΣΕΒ για ποιες θυσίες πρέπει να κάνουμε για το ξεπέρασμα της κρίσης. Και αναρωτιόμαστε. Ποιες θυσίες κάνουν αυτοί; Ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου βρίσκει αφορμές για να μη βάλει απεργία του εργατικού κέντρου ακόμα και για το θέμα των εργαζομένων του Καρυπίδη. Από την άλλη το ΠΑΜΕ σε αυτούς τους καιρούς που η συστράτευση και η αλληλεγγύη των εργαζομένων με άλλα σωματεία και χώρους δουλειάς που έχουν τα ίδια προβλήματα, είναι το μόνο που τους μένει για να ανατρέψουν αυτή την πολιτική, προτιμά την περιχαράκωση και την απομόνωση προκειμένου να ενισχυθεί κομματικά. Τέλος ο ΣΥΝ στις περισσότερες των περιπτώσεων, όπου υπάρχει, συστρατεύεται με τις επιλογές της ηγεσίας της ΠΑΣΚΕ. Στα πλαίσια αυτής ξεπουλάει και όλο το φοιτητικό κίνημα των προηγούμενων ετών συμφωνώντας με τις αναδιαρθρώσεις στα πανεπιστήμια, τις οποίες οι φοιτητές όλο το προηγούμενο διάστημα κατάφεραν να μπλοκάρουν.

Μόνη λύση σε όλη αυτή την κατάσταση αποτελεί η μαζική και μαχητική κινητοποίηση των εργαζομένων από τη βάση. Μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συλλόγους είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να δοθεί απάντηση σε αυτή την πολιτική. Η αλληλεγγύη και η συνεργασία των εργαζομένων είναι το όπλο τους. Η ανάγκη να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η απάθεια, η παραίτηση, η απαξίωση των αγώνων και η αμηχανία μας αποτελεί το καλύτερο όπλο του αντιπάλου μας. Καλούμε όλους τους εργαζομένους να συμμετέχουν στα σωματεία τους και να προσπαθήσουν να στήσουν καινούρια εκεί όπου δεν υπάρχουν ήδη. Να ενωθούν και να αντιδράσουν στην πολιτική αυτή. Η ιστορία έχει δείξει ότι όποτε το πέτυχαν αυτό τίποτε δεν μπόρεσε να τους σταματήσει.

Σταθμός θα αποτελέσει φέτος και η συμμετοχή των εργαζομένων στη ΔΕΘ. Την στιγμή που τα αστικά επιτελεία εξαγγέλλουν εκλογές πρέπει να δώσουμε το στίγμα ότι οι αγώνες μας είναι αυτοί που θα καθορίσουν το τι θα γίνει στην ελληνική κοινωνία και όχι ο εκάστοτε διαχειριστής της εξουσίας. Σας καλούμε να παλέψουμε μαζί για:
  • Απαγόρευση των απολύσεων
  • Να πληρωθούν όλοι οι εργάτες που παραμένουν απλήρωτοι.
  • 35ωρο, 5ήμερο, 7ωρο
  • 1400 ευρώ κατώτατος μισθός.
  • Πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
  • Κρατικοποίηση των τραπεζών και των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.
  • Κρατικοποίηση όλων των εργοστασίων που κλείνουν, με κατάσχεση της περιουσίας των ιδιοκτητών.
  • Απαγόρευση της επινοικίασης των εργαζομένων.
  • Κατάργηση των προγραμμάτων stage και κάθε μορφή ελαστικής εργασίας. Μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων που δουλεύουν σε αυτά.

Τα λεωφορεία για Θεσσαλονίκη αναχωρούν στις 12 το μεσημέρι το Σάββατο 5/9 από νομαρχία

Σχόλια