Αυτό το δίλημμα είναι πολύ γνωστό στην ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης, αφού το διατύπωσε στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ξεσπούσε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Όσα ακολούθησαν, δικαίωσαν αυτήν τη θέση. Αλλά και σήμερα, με τη συντελούμενη οικολογική καταστροφή, με την ερήμωση των κοινωνιών της Κεντρικής Ασίας εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, με την καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων στις χώρες της Δύσης, με την μετατροπή των εργασιακών σχέσεων σε δουλεμπόριο (επισφαλής, «ευέλικτη» εργασία κλπ.), το δίλημμα αυτό είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρο. Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μια κατάσταση βαρβαρότητας, όσο κι αν εξακολουθεί να μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις υλικής ευημερίας.
Αυτό που όμως προκαλεί θυμηδία είναι το γεγονός ότι, σήμερα, έρχεται να χρησιμοποιήσει το δίλημμα της Λούξεμπουργκ ο πρόεδρος ενός κόμματος που τις τελευταίες δεκαετίες έχει στρώσει το δρόμο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το ΠΑΣΟΚ δεν διαχειρίστηκε απλά το υπάρχον πολιτικό σύστημα, συνέβαλε στην επιδείνωσή του: οι κυβερνήσεις του ακολούθησαν την ίδια, λίγο ως πολύ, πολιτική που ακολουθεί σήμερα η ΝΔ, μια πολιτική που ενισχύει τα καπιταλιστικά κέρδη εις βάρος των κοινωνικών αναγκών, μια πολιτική συνενοχής στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην κατάργηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στην εμπορευματοποίηση των πάντων, στην οικολογική καταστροφή. Όντως, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί, μόνο που το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια (κι απ’ ό,τι φαίνεται και τα επόμενα, αν αναλάβει ξανά τη διακυβέρνηση) έπαιζε το ρόλο του δήμιου, που προς χάριν του κεφαλαίου έσφιγγε το σχοινί στο λαιμό των εργαζόμενων.
Επίσης, όμως, θυμηδία, για να μην πούμε γέλιο, προκαλεί η αντίδραση των στελεχών της ΝΔ. Σε ένα κόμμα που ο νεοφιλελευθερισμός του «όλα θα τα λύσει η αγορά» και ο νεοσυντηρητισμός του «πατρίς - θρησκεία- οικογένεια», και της ακατάσχετης σκανδαλολογίας, πάνε πλάι-πλάι με την πλήρη άγνοια του ιστορικού, πολιτικού και φιλοσοφικού, αστικού φιλελευθερισμού δεν είναι να παραξενεύεται κανείς που ακόμα και ο πρόεδρός του, όχι μονάχα δεν ξέρει τη σημασία αυτού του διλήμματος, σε σχέση με την κρίση που αντιμετωπίζει ο πολιτισμός μας, αλλά και εκλαμβάνει τη «βαρβαρότητα» ως προσωπική μομφή. Αυτό ασφαλώς δείχνει ότι οι κυβερνώντες μας, εκτός από το να αντιλαμβάνονται την πολιτική ως διαχείριση μιας επικοινωνιακής εικόνας προς παθητικούς τηλεθεατές-υπηκόους, είναι τόσο βαθιά βυθισμένοι μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που αδυνατούν έστω και να τη διανοηθούν.
Εμείς ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ αγωνιζόμαστε ενάντια στη βαρβαρότητα καθημερινά και στο δρόμο. Έχουμε απαντήσει στο δίλημμα, και γι’ αυτό για μας ουτοπική δεν είναι η σκέψη ότι η κοινωνία μπορεί να αλλάξει ριζικά, αλλά η σκέψη ότι μπορεί για καιρό να συνεχίσει να είναι όπως σήμερα είναι.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα 24 Μάη 2009
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου