Έχουν περάσει 10 μήνες από τότε που ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες στο εργοστάσιο Καριπίδη και η ιστορία αυτή φαίνεται να μην έχει τέλος. Στην πορεία αυτή τα είδαμε όλα.
Επισχέσεις εργασίας, απεργίες, απεργούς, απεργοσπάστες, μετανάστες, ΜΑΤ, αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος, μέχρι και δίκη για να κηρύξει την απεργία παράνομη και καταχρηστική είχαμε μετά από περισσότερο από 2 δεκαετίες. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της πεισματικής επιμονής της διοίκησης του εργοστασίου να προσπαθήσεις να αλλάξει της συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο αυτό. Προσπάθεια η οποία συνίσταται στη μείωση των εξόδων παραγωγής. Η μείωση αυτή, όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις περνάει στις πλάτες των εργαζομένων.
Το εργοστάσιο είναι υποχρεωμένο να απασχολεί 72 εργαζόμενους, και έχει πάρει επιχορήγηση για αυτό και αυτή τη στιγμή απασχολεί 54, με αποτέλεσμα να ρίχνει περισσότερο φόρτο εργασίας και πίεση στους εναπομείναντες εργαζόμενους. Η εντατικοποίηση της εργασίας τους για να μπορεί να είναι πετυχημένη είναι απαραίτητη και η πειθάρχησή τους, ώστε να μην αντιδρούν στη μείωση των όρων ασφαλείας και για το λόγο αυτό το τελευταίο διάστημα γίνεται μια προσπάθεια από τη διοίκηση ώστε να απολυθούν οι εργαζόμενοι που αντιδρούν, ενώ άλλοι που συντάσσονται με τις επιλογές της διοίκησης γίνονται προϊστάμενοι, χωρίς να έχουν την απαιτούμενη εμπειρία στο εργοστάσιο. Παράλληλα το εργοστάσιο έχει προσλάβει εταιρία security που σχεδόν αποκλειστικό ρόλο έχουν να εμποδίζουν την είσοδο συνδικαλιστών, προσπαθώντας να αποκόψουν τους εργαζόμενους από το σωματείο, και την καλλιέργεια κλίματος τρομοκράτησης.
Οι δυναμικές και επίμονες κινητοποιήσεις των εργαζομένων είναι αυτές που ανάγκασαν τον εργοδότη να πάρει για άλλη μια φορά πίσω τις απολύσεις και να δεσμευτεί ότι θα εξοφλήσει τα δεδουλευμένα των εργαζομένων. Μένει να δούμε το επόμενο διάστημα κατά πόσο θα τηρήσει αυτή τη δέσμευση, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που την κάνει. Οι εργαζόμενοι κέρδισαν για την ώρα το δικαίωμά τους να μπορούν να συνεχίσουν να διεκδικούν και να συνδικαλίζονται. Σημαντικό είναι και από την πλευρά του σωματείου να παρακολουθεί στενά ώστε οι δεσμεύσεις αυτές να τηρηθούν και να πιέσει ώστε να εφαρμόζονται στο εργοστάσιο οι όροι υγιεινής και ασφάλειας καθώς και η υποχρέωσης του εργοστασίου να διατηρεί 72 τους εργαζόμενους μέχρι το 2013.
Εντυπωσιακή σε όλα αυτά είναι η παντελής έλλειψη τοποθέτησης όλων των φορέων της πόλης απέναντι στο ζήτημα. κανείς τους δεν έχει πάρει οποιοιδήποτε τοποθέτηση για τη στήριξη του δίκαιου αυτού αγώνα. Πιο εντυπωσιακή είναι μάλιστα η στάση της ηγεσίας του εργατικού κέντρου που ανήκει στην ΠΑΣΚΕ όπου όχι απλώς δεν τοποθετήθηκε υπέρ της απεργίας και των κινητοποιήσεων, αλλά διατέθηκε να βοηθήσεις τους απεργοσπάστες για τη συγκρότηση εργοδοτικού σωματείου. Εντυπωσιακή μέσα σε όλα αυτά ήταν και η έλλειψη παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα τόσο μεγάλο διάστημα απεργιών και κινητοποιήσεων δεν έβγαλε έστω και μία ανακοίνωση στήριξης του αγώνα των εργαζομένων.
Σε όλη τη διάρκεια αυτής της κινητοποίησης το ΠΑΜΕ προχώρησε και στήριξε τις κινητοποιήσεις αυτές, χωρίς, όμως, να μπορεί, όμως να ξεφύγει από τη λογική της κομματικής ενίσχυσης. Από τη μια η εμμονή του να διαχειρίζονται τις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία άνθρωποι εκτός του σωματείου, σε πολλές περιπτώσεις έδινε άλλοθι και ενίσχυε την προσπάθεια να στηθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός, ενώ παράλληλα προσπαθώντας να φανεί ως η μόνη δύναμη που κάνει τις κινητοποιήσεις, κατάφερε να αποτρέψει τη διεξαγωγή διαδηλώσεων και σύσκεψης σωματείων και φορέων ώστε να ανοιχτεί το ζήτημα ευρύτερα στην πόλη παρά το γεγονός ότι η γενική συνέλευση του σωματείου έχει αποφασίσει να πραγματοποιηθούν αυτά. Δίπλα σε αυτά, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα είχε μια λογική να προκαλέσει όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά στον επιχειρηματία που διαχειρίζεται το εργοστάσιο, ακόμα και εις βάρος των εργαζομένων. Όλα αυτά δίνουν στη διοίκηση του εργοστασίου τη δυνατότητα να ανασυνταχθεί μετά από κάθε μάχη και είναι και ο λόγος που οι κινητοποιήσεις έχουν κρατήσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Εμείς προσπαθήσαμε να βρεθούμε δίπλα στους εργαζόμενους και να στηρίξουμε τις αποφάσεις τους, όποιες και αν αυτές ήταν. Παράλληλα προσπαθήσαμε να δώσουμε και μέσα από το σωματείο μια πιο μαχητική κατεύθυνση στις κινητοποιήσεις. Το επόμενο διάστημα θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ, και να στηρίζουμε κάθε εργαζόμενο που αντιμετωπίζει αντίστοιχα προβλήματα, χωρίς να ξεχνάμε ότι η συνεχής πίεση προς το εργοστάσιο είναι επιβεβλημένη για την τήρηση των δεσμεύσεων. Παράλληλα πιστεύουμε ότι είναι πιο επιτακτική από ποτέ η δημιουργία ενός μαζικού και μαχητικού κινήματος ενάντια σε όλες τις μορφές ελαστικής ανασφάλιστης, επισφαλούς και απλήρωτης εργασίας. Ένα κίνημα που διεκδικεί το δικαίωμά μας στην εργασία. Ένα κίνημα που στην πραγματικότητα θα διεκδικεί την ίδια μας την αξιοπρέπεια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου