ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 Σάββατο 14 Ιούλη 2012.

1. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου αποτέλεσαν μία κρίσιμη καμπή στη σκληρή αντιπαράθεση που διεξάγεται σήμερα στη ελληνική κοινωνία. Αποτύπωσαν τις μεγάλες συγκρούσεις και διαιρέσεις που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία, την ένταση της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης ως αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών και των μεγάλων εργατικών και λαϊκών αγώνων των τελευταίων χρόνων, τις προσπάθειες ανασύνταξης του μνημονιακού μπλοκ μετά την καταλυτική φθορά και απονομιμοποίηση που του είχε προκαλέσει το λαϊκό κίνημα. Ωστόσο το ρήγμα που άνοιξε ο λαϊκός ξεσηκωμός και που πήρε εκρηκτική μορφή στις εκλογές της 6ης Μάη εξακολουθεί να είναι ενεργό.

2. Η ΝΔ κατάφερε να έχει την πρώτη θέση συσπειρώνοντας ένα σημαντικό τμήμα του συντηρητικού χώρου. Βοηθήθηκε σε αυτό από τα εκβιαστικά διλήμματα και την ιδεολογική τρομοκρατία που κυριάρχησαν στην προεκλογική περίοδο μέσα από την πλήρη ευθυγράμμιση με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις  της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας και της ίδιας της Μέρκελ από τις σκανδαλώδεις και απροκάλυπτες  παρεμβάσεις των εκπροσώπων των ηγετικών καπιταλιστικών χώρων υπέρ της ΝΔ. Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση η εκλογική επιτυχία της δεν σημαίνει θρίαμβο. Αντίθετα, παρ’ όλη την πολλαπλή ενίσχυση που δέχτηκε δεν μπόρεσε να περάσει το 30%, παραμένοντας σε ποσοστά χαμηλότερα από το ιστορικό χαμηλό της του 2009. Μαζί με την επιβεβαίωση της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ υπογραμμίζει τη βαθιά κρίση των μνημονιακών κομμάτων.

3. Η πρωτιά της ΝΔ άνοιξε το δρόμο για τη συγκρότηση κυβέρνησης με συμμετοχή ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, μια κυβέρνηση μνημονιακή, βαθιά αντιδραστική, ιδιαίτερα αυταρχική, πλήρως συμμορφωμένη με τις απαιτήσεις κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ.

Πολύ σύντομα και κάτω από την πίεση της Τρόικα η κυβέρνηση Σαμαρά εγκατέλειψε κάθε αναφορά σε «επαναδιαπραγμάτευση» και έδειξε ότι θα προχωρήσει στην πιστή εφαρμογή των βάρβαρων και αντιλαϊκών πολιτικών των μνημονίων. Προχωρά σε νέες σαρωτικές περικοπές δαπανών, μαζικό ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων (με εξαίρεση τους μηχανισμούς καταστολής), νέα χαράτσια για τους εργαζομένους αλλά και φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις, παροξυσμός αντιμεταναστευτικής υστερίας με νέες ακόμη πιο αντιδραστικές ανατροπές στον ούτως ή άλλως αντιμεταναστευτικό κώδικα ιθαγένειας, εξαγγελίες για εφαρμογή του Νόμου για τα Πανεπιστήμια. Στόχος αυτής της επίθεσης της κυβέρνησης και του μηχανισμού της Τρόικας δεν είναι η «οικονομική ανόρθωση», αλλά η εξασφάλιση ότι οι διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του εγχώριου παραγωγικού δυναμικού θα γίνει σε εξευτελιστικές τιμές και με μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου.

4. Παρά τη στήριξη που έχει από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την Τρόικα και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και παρά τις δηλώσεις Σαμαρά για «κυβέρνηση μακράς πνοής», η νέα κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση ασταθής, με αδυναμία μακροημέρευσης, μια κυβέρνηση που σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη λαϊκή οργή, τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες. Μια κυβέρνηση ακόμα πιο αδύναμη από τις προηγούμενες του ΠΑΣΟΚ και του Παπαδήμου. Γι αυτό άλλωστε και επεδίωξαν και -τελικά εξασφάλισαν- και την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην νέα συγκυβέρνησή τους αναζητώντας ένα νέο “ροζ” δεκανίκι στην θέση του φθαρμένου “μαύρου” του ΛΑΟΣ. Επιπλέον, σε πείσμα της ρητορείας περί σύντομης επιστροφής στην «ανάπτυξη», η ίδια η πολιτική των Μνημονίων θα φέρνει όλο και πιο κοντά τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, στο φόντο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης αλλά και της ιδιαίτερης βαθιάς κρίσης και αντιδραστικής μετάλλαξης της Ευρωζώνης και συνολικά της ΕΕ. Θα εξακολουθεί να είναι μια κυβέρνηση μεταβατική και υποθηκευμένη, με ημερομηνία λήξης που θα εξαρτηθεί από την ανάπτυξη του λαϊκού εργατικού κινήματος. Το πόσο ασταθής είναι η κυβέρνηση το δείχνουν οι αλλεπάλληλες παραιτήσεις υπουργών, οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις, τα προβλήματα στην ΔΗΜΑΡ.

5. Άλλωστε, έχει πια φανεί ότι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού είναι κομμάτι μιας συνολικότερης δομικής παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ειδική έκφραση της οποίας είναι η κρίση της Ευρωζώνης και η όξυνση των αντιθέσεων που τη διαπερνούν. Οι τελευταίες αποφάσεις στη σύνοδο κορυφής μπορεί να προσπάθησαν να δώσουν μια ανάσα  στις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, αλλά δεν μπορούν να αναιρέσουν τις εκρηκτικές αντιφάσεις της Ευρωζώνης και τους ανταγωνισμούς της ΕΕ. Ούτε περιόρισαν στην πραγματικότητα τον τρόπο που αυτές προκύπτουν και από τη συνολικά αντιδραστική αρχιτεκτονική της και από την ιδιαίτερη βαρύτητα που διατηρεί το γερμανικό κεφάλαιο. Τα αποτελέσματα της πρόσφατης συνόδου κορυφής, όχι μόνο δεν αποτελούν κάποια «νίκη του νότου», αλλά επικύρωσαν την κοινή θέληση όλων των αστικών τάξεων της Ευρώπης και πρώτα από όλα των χωρών του Νότου να επιβάλλουν μια «πολιτική μνημονίου» στους λαούς τους, παράλληλα με την διαρκή ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής επιβολής της Γερμανίας σε όλη την Ευρώπη, με παράλληλη κατάλυση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατικού αυτοπροσδιορισμού των λαών. Έτσι τα μέτρα σκληρής λιτότητας και οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» απλώνονται και στις χώρες αυτές, έστω και χωρίς Μνημόνιο.

Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνες οι αυταπάτες του «αριστερού ευρωπαϊσμού» ότι μπορεί να αλλάξει κάτι στην ΕΕ και εντελώς αβάσιμοι οι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ που μιλά για «κεκτημένο» της Συνόδου Κορυφής. Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις δείχνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή εξέλιξη, ή βήμα ανακούφισης του εργαζόμενου λαού, παρά μόνο στην κατεύθυνση της ρήξης με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μέσα από το δρόμο της άμεσης εξόδου από το ευρώ και συνολικά της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ίδια την ΕΕ.

6. Σε όλη αυτή την περίοδο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων καταγράφηκε μια μαζική στροφή προς τα αριστερά, την οποία καρπώθηκε κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας στην Αριστερά τα μεγαλύτερα ποσοστά της από το 1958! Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στο «μαύρο μέτωπο του Μνημονίου», στα διλήμματα και τους εκβιασμούς της κυρίαρχης τάξης και διάλεξαν να ψηφίσουν Αριστερά, διαμορφώνοντας τα υψηλότερα ποσοστά της στη μετεμφυλιακή ιστορία, εκφράζει ελπιδοφόρες δυνατότητες, παρά τις ρεφορμιστικές αυταπάτες που αποτυπώνει η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει έστω και με αντιφάσεις, την διάθεση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας για απαλλαγή από τη λιτότητα και συνολικά την μνημονιακή λαίλαπα, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι πρώτη δύναμη στα εργατικά και λαϊκά στρώματα, στις παραγωγικές ηλικίες, στα αστικά κέντρα.

7. Η ουσιαστική διατήρηση των δυνάμεων της φασιστικής ακροδεξιάς «Χρυσής Αυγής» αποτελεί  γεγονός αρνητικό για το λαϊκό κίνημα και την Αριστερά. Είναι αποτέλεσμα της ακροδεξιάς πολιτικής που ακολούθησε ο Σαμαράς που, όπως ο Σαρκοζί στην Γαλλία, υιοθέτησε όλα τα αντιδραστικά ρατσιστικά ιδεολογήματα νομιμοποιώντας στην ουσία την δράση των νεοναζί. Της πολιτικής του Βενιζέλου, που ακόμα και μετά τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη ενάντια στις βουλευτίνες της Αριστεράς, δήλωνε ότι για την βία στην πολιτική δεν φταίει η Χρυσή Αυγή αλλά η Αριστερά! Επιμένουμε στο δρόμο της αποκάλυψης της εθνικιστικής δημαγωγίας των νέο - ναζί οι οποίοι ενώ υποκλίνονται στο Ευρώ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δηλητηριάζουν τις σχέσεις του λαού της χώρας μας με τις χώρες και τους λαούς της περιοχής, και που με το ρατσιστικό τους δηλητήριο και τα πογκρόμ κατά των μεταναστών επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό και διχασμό του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Είναι γνήσιο τέκνο του τερατώδους καπιταλισμού της εποχής μας, της βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης του και αναπόσπαστο τμήμα των ευρύτερων μηχανισμών καταστολής του συστήματος. Πρέπει να αποτελέσει μήνυμα προς όλη την Αριστερά, για την ανάγκη άμεσης αποκάλυψης του αντιδραστικού, συστημικού, φιλοεργοδοτικού ρόλου της Χρυσής Αυγής και αποφασιστικής αντιμετώπισής της με όρους κινήματος. Τα καθημερινά πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες, με την προκλητική ανοχή της αστυνομίας, οι επιθέσεις και οι τραυματισμοί, οι «περιπολίες» σε γειτονιές, οι απειλές σε εμπόρους και καταστηματάρχες, δείχνουν το αποκρουστικό πρόσωπο της φασιστικής απειλής. Ενωτικά κι αποφασιστικά να νικήσουμε τους φασίστες στέλνοντάς τους στους υπονόμους της ιστορίας όπου ανήκουν!

8. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιμένοντας στη γραμμή του «ευρωπαϊσμού», της αποδοχή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της προσκόλλησης στο ευρώ, δεν ήταν σε θέση, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να απαντήσει στην ιδεολογική τρομοκρατία για το ευρώ και τους υποτιθέμενους κινδύνους από «μονομερείς ενέργειες». Κάνοντας το «ναι στο ευρώ» κεντρικό σημείο της προεκλογικής γραμμή όχι μόνο δεν απαντούσε στην ιδεολογική τρομοκρατία της άρχουσας τάξης αλλά και άφησε την προεκλογική αντιπαράθεση να μετατοπιστεί σε πεδία πιο ευνοϊκά για τις δυνάμεις του συστήματος. Αντίθετα, το πρόγραμμά του διαρκώς διολίσθαινε σε μια πρόταση «επαναδιαπραγμάτευσης» εντός των ορίων των δανειακών συμβάσεων και του ευρώ, όρια που έθετε η αστική τάξη μετά τις εκλογές της 6ης του Μάη. Έτσι δεν άνοιγε το δρόμο ούτε για την άμεση ανακούφιση των λαϊκών τάξεων, ούτε εξέφραζε τη διάθεση του κόσμου του αγώνα, για μεγάλες ανατροπές. Οι «ρεαλισμοί» της ηγεσίας του που έφτασαν να δίνουν όρκους πίστης στο ευρώ, στο πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού ακόμα και στην «ψυχραιμία» της Αστυνομίας (!), αποδείχτηκαν ανεπαρκείς ακόμα και στο εκλογικό επίπεδο. Και σίγουρα δεν συμβαδίζουν με την αγωνιστική και ριζοσπαστική αναζήτηση μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του, που θέλει την Αριστερά δύναμη στήριξης και ανάπτυξης των αγώνων για να ανατρέψουμε την πολιτική λεηλασίας και καταστροφής της κυβέρνησης Σαμαρά και όχι στον ρόλο μιας «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» που θα περιμένει ήρεμα να φθαρεί η νέα κυβέρνηση με στόχο να την διαδεχτεί.  Η πολιτική λογική του, ούτε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ούτε τώρα ως «υπεύθυνη αντιπολίτευση», δεν συμβάλλει στις προϋποθέσεις συγκρότησης ενός ευρύτατου κοινωνικού-πολιτικού μετώπου ρήξης και ανατροπής της επίθεσης των μνημονιακών και αστικών δυνάμεων. Γιατί χωρίς ριζοσπαστικό πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής και χωρίς οργανωμένο λαό και ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα δεν μπορεί ούτε να ανακοπεί η επίθεση ούτε να διεκδικηθεί νικηφόρα η εξουσία. 

Η μετεκλογική πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι κυριαρχεί η δεξιόστροφη λογική της ηγεσίας του, γι’ αυτό και η γραμμή του δεν μπορεί σήμερα να αποτελέσει ρεαλιστική απάντηση στην κρίση υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού. Αυτό αποτυπώθηκε στη στάση στις προγραμματικές δηλώσεις και τη λογική της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» που δεν επιδιώκει την κατάργηση αλλά την «αντικατάσταση» των μνημονίων, που είναι διατεθειμένη να συζητήσει τις ιδιωτικοποιήσεις (βλ. δηλώσεις Παπαδημούλη υπέρ των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), που απλώς θα περιμένει την εξουσία να έρθει ως «ώριμο φρούτο» έχοντας στο μεταξύ προσφέρει τα αναγκαία διαπιστευτήρια στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Αυτή η τακτική δεν αντιστοιχεί στις διαθέσεις του κόσμου του αγώνα που διεκδίκησε τη ρήξη και την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, ενώ στην πραγματικότητα ενισχύει τις μνημονιακές δυνάμεις.

9. Η εκλογική πτώση του ΚΚΕ, δεν αποτελεί θετικό γεγονός  για το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι, ωστόσο, αποτέλεσμα, τόσο της στρατηγικής του φυσιογνωμίας, όσο και της πολιτικής του. Η ταχτική του σεχταρισμού και της καταγγελίας κομματιών του κινήματος, η παραπομπή των αναγκαίων αντικαπιταλιστικών στόχων ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης, στο ακαθόριστο μέλλον της «λαϊκής εξουσίας», η αντίληψη ότι όλα τα ζητήματα που δίχασαν την κοινωνία  (μνημόνιο, ευρώ) είναι «ψευτοδιλήμματα» χωρίς να «σηκώνει το γάντι» της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο στο σήμερα – μια ηττοπαθής ουσιαστικά πολιτική, η επιλογή μιας διασπαστικής τακτικής σε κρίσιμους αγώνες, η άρνηση της κοινής δράσης της Αριστεράς, η εχθρική του στάση απέναντι σε μεγάλες στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού συντέλεσαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό που μέτρησε στην εκλογική υποχώρηση του ΚΚΕ δεν ήταν η υποτιθέμενη αδυναμία του κόσμου να κατανοήσει την πολιτική θέση του ΚΚΕ, αλλά η βαθιά ηττοπαθής γραμμή του, η απουσία από μάχες και η αδυναμία προβολής μιας μάχιμης και νικηφόρας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, πέραν της ρητορείας περί «λαϊκής εξουσίας». Σήμερα το ζητούμενο για όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και για το ΚΚΕ είναι η συμβολή τους στους μεγάλους ενωτικούς αγώνες του λαϊκού κινήματος και το αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα που απαιτεί η εποχή μας.

10. Την ίδια ώρα ελπιδοφόρο μήνυμα στέλνουν οι πρώτες μαζικές κινητοποιήσεις που γίνονται. Ο συνεχιζόμενος ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών, η μεγάλη μάχη στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, η πάλη ενάντια στις απολύσεις, οι μεγάλες πετυχημένες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις όπως αυτή στη Νίκαια, δείχνουν ότι υπάρχουν σημαντικά αποθέματα δυνάμεων και διαθέσεις αγώνα στην κοινωνία. Σε αυτές πρέπει να στηριχτούμε, αυτές πρέπει να ενισχύσουμε, αυτές πρέπει να μπολιάσουμε με μια ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική οπτική, για να μπορέσει όντως να ανοίξουν δρόμοι ανατροπής της επίθεσης και διεκδίκησης πραγματικής ανακούφισης για το λαό. Άλλωστε, και διεθνώς ο μεγάλος κύκλος αγωνιστικών εκρήξεων και κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο συνεχίζεται. Στην Ισπανία ο ηρωικός αγώνας των ανθρακωρύχων τους έχει κάνει το σύμβολο της πάλης ενάντια στη λιτότητα και την ανεργία και εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο με συγκίνηση παρακολούθησαν τη μεγάλη πορεία τους στη Μαδρίτη.

11. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μεγάλες απώλειες ψήφων σε σχέση με τις εκλογές της 6ης Μάη, ένα αρνητικό αποτέλεσμα που σε αντίθεση με τη σημαντική άνοδο των εκλογών του Μάη μας επιστρέφει στα επίπεδα του 2009. Μπορεί η εκλογική πόλωση να οδήγησε χιλιάδες ψηφοφόρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αλλά και του ΚΚΕ και άλλων δυνάμεων της Αριστεράς) να δώσουν μια κριτική ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έδωσαν την συγκατάθεσή τους για μια «υπεύθυνη αντιπολίτευση». Μαζί έχουμε να οργανώσουμε τις μάχες της επόμενης μέρας, στις οποίες ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύτιμος.  Ευχαριστούμε τις χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έδωσαν ένα μεγάλο και δύσκολο αγώνα στην προεκλογική περίοδο, αποφεύγοντας τη λογική του ενδοαριστερού εμφυλίου και επιμένοντας στην προβολή του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης, στην κατεύθυνση του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, στην προβολή της ανάγκης κλιμάκωσης του αγώνα. Ήταν η μόνη δύναμη που επέμεινε ότι η έξοδος από ευρώ και ΕΕ, η διαγραφή του χρέους, οι εθνικοποιήσεις, ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος μπορούν να αποτελέσουν τη βάση και για την άμεση ανακούφιση του λαού και για την ανατροπή. Βοήθησε πολλούς εργατικούς χώρους να έχουν στη βάση μια συλλογικότητα γύρω από αυτές τις διεκδικήσεις. Επιμένει στην ενωτική κοινή δράση για την υλοποίηση των στόχων του εργατικού κινήματος. Για αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μια παρουσία καταλυτική για έξοδο από την κρίση υπέρ του κόσμου της εργασίας και για το μέλλον των αγώνων μας που χρειάζεται να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πια κατοχυρωθεί ως μια κρίσιμη πολιτική δύναμη της Αριστεράς, με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και σημαντική κινηματική προσφορά. Ανοιχτήκαμε σε χιλιάδες ανθρώπους και έχουμε τη βάση για αναβαθμισμένη πολιτική και κινηματική εξόρμηση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι υπερήφανη  για την συμμετοχή της σε όλους τους αγώνες του εργατικού και λαϊκού μας κινήματος το προηγούμενο διάστημα. Το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη, -ο προβληματισμός για το οποίο συνεχίζεται- δεν πρέπει να μας κρύψει τις κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων. Πρώτα από όλα την δημιουργία μιας οργάνωσης με χιλιάδες αγωνιστές και με μια σημαντική δικτύωση πανελλαδικά, σε γειτονιές και κλάδους. Την σημαντική συνδικαλιστική της παρουσία σε κρίσιμους κλάδους. Την ιστορική της παρέμβαση στο κίνημα της νεολαίας. Τους δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές που  ξέρουν και εκτιμούν την δράση της, την μαχητικότητα και την ανιδιοτέλεια, τον ριζοσπαστισμό και το ενωτικό της πνεύμα. Με αίσθημα ευθύνης χρειάζεται όλοι να περιφρουρήσουμε τις σημαντικές αυτές κατακτήσεις και να τις χρησιμοποιήσουμε σα αφετηρία για τα νέα μεγάλα βήματα που απαιτούν οι καιροί.

12.        Ωστόσο, πρέπει να μας απασχολήσει όλους, με πνεύμα βαθιά αυτοκριτικό, γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα.

• Είναι σαφές ότι αποτυπώνει  προβλήματα και αδυναμίες στη συγκρότησή μας και την πλήρη δυνατότητα ενεργοποίησης όλου του δυναμικού μας
• ανεπάρκειές στην ικανότητά μας να συνδεθούμε πολιτικά με όλο αυτό τον κόσμο που στρέφεται προς την Αριστερά, πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες στη σύνδεσή μας με τον κόσμο του κινήματος
• πραγματικά πολιτικά και ιδεολογικά ελλείμματα. Αφενός, στον τρόπο που προβάλλαμε το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και την αναγκαία εκλαΐκευση και εμπλουτισμό του και ως προς τις άμεσες αιχμές και ως προς το πώς αυτές γίνονται υπόθεση της πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, συμβάλλοντας στην άνοδο της πολιτικοποίησής του και την αποτελεσματικότητά του στην ανακούφιση του λαού και ως προς τη σύνδεσή του προγράμματος με μια νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική. Αφετέρου, στο ζήτημα της εξουσίας και το πώς η διεκδίκησή της πρέπει να εντάσσεται σήμερα στο πλαίσιο για μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, για να μην καταλήγει σε ήττα, αναδίπλωση και ενσωμάτωση.

Γι’ αυτό και πρέπει να ανοίξει μια βαθιά και ουσιαστική συζήτηση πάνω στο πρόγραμμα, τη γραμμή και την τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ανοιχτό και δημοκρατικό τρόπο.

13.        Η δικιά μας αφετηρία παραμένει να υπερασπιστούμε την αναγκαία πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ως αναγκαίου, διακριτού και αναντικατάστατου πόλου μέσα στην Αριστερά, και να παλέψουμε για την πολιτική ενίσχυση, τη συγκρότηση και την κοινωνική της γείωση.

Όλες οι εξελίξεις, τόσο ως προς το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και τον αντιδραστικό και αυταρχικό παροξυσμό των κυρίαρχων δυνάμεων, όσο και ως προς την κλιμάκωση και ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών αγώνων μέσα σε μια εποχή μεγάλων λαϊκών εξεγέρσεων, επιβεβαιώνουν την ανάγκη μιας κατεύθυνσης αντικαπιταλιστικής, αναδεικνύουν την επικαιρότητα μιας σύγχρονης επαναστατικής γραμμής για την υπέρβαση του καπιταλισμού, δίνουν ξεχωριστή επικαιρότητα σε μια επαναστατικά ανανεωμένη σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική που να αντλεί την έμπνευσή της από τις εμπειρίες, τις ανάγκες και τις αναζητήσεις των ίδιων των ανθρώπων του αγώνα, τις εκρηκτικές δυνατότητες της εποχής, την κριτική αποτίμηση των κατακτήσεων που έφεραν οι προλεταριακές επαναστάσεις αλλά και των «σοσιαλιστικών κοινωνιών» που κατέρρευσαν, την δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού. Απέναντι, στη βαθιά κρίση των αγορών, του αστικού ατομικισμού, της προνομιμοποίησης του ατομικού κέρδους, που μας έφεραν στη σημερινή καταστροφή, αρχές και κατευθύνσεις όπως η κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής και η συλλογική οργάνωση της με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος, η εργατική δημοκρατία και εξουσία και ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος, ο δημοκρατικός κοινωνικός σχεδιασμός, αποκτούν ξεχωριστή επικαιρότητα, επιβεβαιώνονται μέσα στους αγώνες, ανοίγουν το δρόμο για μια κοινωνία που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Αυτό σημαίνει ότι σήμερα οποιαδήποτε προσπάθεια για εκείνο το μέτωπο που θα ηγηθεί της πάλης των εργαζομένων για την ανατροπή, δεν μπορεί παρά να ξεκινά από στόχους που  έρχονται σε ρήξη με τον καπιταλισμό, την ΕΕ και τον ιμπεριαλισμό και εμπνέονται σε τελική ανάλυση από μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική. Αυτό είναι προϋπόθεση για να έχουν πραγματικά προοπτική οι αγώνες. Για να σπάσουν οι «μονόδρομοι» που θέλουν να κλείσουν την ζωή και την πάλη μας στα όρια της διαχείρισης του καπιταλισμού,  του εργοδοτικού δεσποτισμού και της ιεραρχίας, του σάπιου πολιτικού συστήματος και της ανάπηρης «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Για να απαντήσουμε πραγματικά σε ένα σύστημα αυταρχικό και διεφθαρμένο και να διεκδικήσουμε την πραγματική δημοκρατία, που δεν μπορεί παρά να είναι η δημοκρατία των ίδιων των εργαζομένων μέσα κι έξω από την παραγωγή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ  δεν έχει την αντίληψη που έχουν άλλα ρεύματα της Αριστεράς που πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι «ώριμοι» για να ακολουθήσουν δρόμους ανατροπής. Σε όλους τους συγκλονιστικούς αγώνες της τελευταίας διετίας είδαμε μια κοινωνία αγωνιζόμενη, έτοιμη να έρθει σε μεγάλες ρήξεις, «ώριμη» να έρθει σε ρήξη με το σύστημα της εκμετάλλευσης. Τι άλλο ήταν η εκρηκτική συμμετοχή στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, τις «Πλατείες», τις συγκρούσεις παρά η έμπρακτη κατάθεση του αιτήματος για ριζική κοινωνική αλλαγή. Για εμάς ο «επαναστατικός δρόμος» δεν είναι εγκεφαλικό όραμα ούτε τσιτάτα από βιβλία. Είναι ο συγκεκριμένος και αναγκαστικά πρωτότυπο τρόπος με τον οποίο οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες, μέσα από την ίδια την εμπειρία των αγώνων και την συνειδητοποίηση που αυτοί φέρνουν, μαζί με τη συνειδητή δράση των πρωτοπόρων αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, ψηλαφούν το νήμα που συνδέει τις σημερινές αντιστάσεις με τη συνολικότερη αμφισβήτηση του συστήματος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.  

14.        Όμως, αυτό απαιτεί να κάνουμε ακόμη πιο συγκεκριμένο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και να κάνουμε σαφές γιατί μόνο ο δρόμος της ρήξης μπορεί να οδηγήσει και σε άμεση ανακούφιση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αναπτύξει το κεκτημένο και το πρόγραμμά της- και προς τα «πάνω» (σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική) και «προς τα κάτω»,  την επεξεργασία εκείνων των αιχμών του κοινωνικού κινήματος που αποτυπώνουν καλύτερα τον προσανατολισμό του. Χρειάζεται, δηλαδή να απαντήσει στις άμεσες ανάγκες της κοινωνίας και να δείξει ότι μπορεί να υπάρξει δρόμος ρήξης χωρίς αυτό να σημαίνει καταστροφή, απαντώντας έτσι στα ερωτήματα για τους μισθούς, τις συντάξεις, το νόμισμα, τα καύσιμα, τη διατροφική επάρκεια. Αλλά και ταυτόχρονα στηριζόμενη πάνω στην γνώση και την εμπειρία των ανθρώπων του κινήματος να δείξει ότι μπορούμε να έχουμε λειτουργία θεσμών και οργάνωση της κοινωνικής παραγωγής σε ρήξη με τη λογική της αγοράς και του κέρδους, με εργαλείο τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο και το δημοκρατικό κοινωνικό σχεδιασμό και με γνώμονα την πραγματική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Ταυτόχρονα χρειάζεται να επεξεργαστούμε μια στρατηγική και τακτική για το ζήτημα της κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας που να στηρίζεται στη σημασία της εργατικής και λαϊκής αυτοοργάνωσης και τελικά της επαναστατικής ρήξης με τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, να δούμε τις αναγκαίες μορφές οργάνωσης του λαού και του κινήματος απέναντι στις νέες επιθέσεις, να επεξεργαστούμε ακόμη περισσότερο και το ριζοσπαστικό περιεχόμενο και τις μορφές που πρέπει να έχει το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής,  παρεμβαίνοντας στη συζήτηση της Αριστεράς για την αναγκαία προοπτική του άλλου δρόμου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. 

Όλα αυτά απαιτούν για εμάς και άνοιγμα της συζήτησης δημόσια και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και μέσα στον κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς συνολικά. Για το σκοπό αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πάρει πρωτοβουλίες για τη διοργάνωση εκδηλώσεων, συζητήσεων και διημέρου, το φθινόπωρο, για τα ζητήματα της πάλης κατά του ευρώ και της ΕΕ, του προγράμματος και της αναγκαίας σήμερα αριστερής στρατηγικής.

15. Μπροστά μας έχουμε μεγάλες προκλήσεις και μάχες

Α) Να οικοδομήσουμε το αναγκαίο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και να κλιμακώσουμε τον αγώνα για ένα κίνημα ανατροπής της επίθεσης και της νέας κυβέρνησης και να αποτρέψουμε την καταστροφή του κόσμου της εργασίας. Να κλιμακώσουμε τόσο τις μορφές πάλης, σε στενή σύνδεση με τις αναζητήσεις και τις αγωνίες των ίδιων των εργαζόμενων,  διαλέγοντας το δρόμο του «πεζοδρόμιου» και όχι της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», όσο και το πολιτικό περιεχόμενο του κινήματος επιμένοντας στην απαίτηση και διεκδίκηση για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για μονομερή καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, για ρήξη με ευρώ και χρέος, για άμεσα μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης των εργαζόμενων.

- Μπροστά μας έχουμε μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα από την έκβαση των οποίων θα σφραγιστεί και ο συνολικός συσχετισμός δύναμης μέσα στην ελληνική κοινωνία: Το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος δημόσιων επιχειρήσεων και δημόσιας περιουσίας. Το μέτωπο των κάθε λογής χαρατσιών και των συνεπειών τους (διακοπές ρεύματος κ.λπ.). Το μέτωπο των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με αιχμή τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών. Το μέτωπο των συλλογικών συμβάσεων και των μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις.

- Να πάρουμε πρωτοβουλίες για να υπάρξει εδώ και τώρα αγωνιστική απάντηση στα ζητήματα που αφορούν τις συλλογικές συμβάσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, της μαζικές απολύσεις, τα χαράτσια της εφορίας, τον αντιδραστικό νόμο για τα ΑΕΙ που θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν. Ξεκινώντας από την προσπάθεια για πανεργατική απεργία και μεγάλη ενωτική διαδήλωση και κινητοποίηση και με αίτημα την εδώ και τώρα κατάργηση των μνημονιακών νόμων. Μπαίνοντας μπροστά για να συνεχίσουν πρακτικές αγωνιστικού συντονισμού των ίδιων των συνδικάτων και για την ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ρήξη με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

- Σε αυτό το πλαίσιο θα παλέψουμε για τη συσπείρωση των δυνάμεων των εργαζομένων και για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος με κριτήριο την προώθηση της μαζικής αγωνιστικής δράσης των εργαζομένων για τη νικηφόρα ανατροπή της επίθεσης. Αυτό περνά μέσα από την ενίσχυση των αριστερών αντικαπιταλιστικών συσπειρώσεων και των άλλων ταξικών πρωτοβουλιών που έρχονται σε ρήξη με το γραφειοκρατικοποιημένο και διαχειριστικό συνδικαλισμό, και διαλέγουν το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, έτσι ώστε να αποκτήσουν, μέσα από τις δικές τους διαδικασίες και μαζικές πρακτικές, χαρακτηριστικά ενιαίου συνδικαλιστικού ρεύματος σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και πανελλαδικά. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στο εργατικό κίνημα πρέπει να δώσουν την μάχη για την συγκρότηση ενός ρεύματος που θα επιμένει μαχητικά στο αναγκαίο περιεχόμενο, στην πολιτικοποίηση και το ενωτικό ξεδίπλωμα των αγώνων, τον έλεγχό τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα, θα παλέψουμε για να πάρει υλική μορφή μέσα στους εργατικούς αγώνες η λογική και η πρακτική του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής. Βάση αυτής της μάχης είναι η διεκδίκηση για την πλήρη, μονομερή κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων  και των εφαρμοστικών τους νόμων, την διαγραφή του χρέους, την άμεση επιστροφή στους προ μνημονίου μισθούς και συντάξεις, την πλήρη κατάργηση των χαρατσιών, την αποτροπή κάθε ιδιωτικοποίησης, άμεσης ή έμμεσης, την απελευθέρωση των αγορών όπως αυτή επιβάλλεται από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, τον αγώνα για ρήξη και αποδέσμευση από ευρωζώνη και ΕΕ, την διεκδίκηση του εργατικού και λαϊκού ελέγχου. Παλεύουμε, ενωτικά και συναγωνιστικά, ώστε όλα τα παραπάνω να γίνουν θέσεις του ίδιου του εργατικού κινήματος. Αντιπαλεύουμε τις λογικές του «ρεαλισμού», της «υπεύθυνης εν αναμονή κυβέρνησης», της άρνησης μαχητικών αγώνων και της μεταφοράς στο κίνημα της αντίληψης της «κοινοβουλευτικής αναμονής και του ώριμου φρούτου», αλλά και ενάντια στις πρακτικές του απομονωτισμού του σεχταρισμού και μιας ιδιόμορφης «συνδικαλιστικού τύπου» επιστροφής στου χώρους που φαίνεται να επιλέγει το ΚΚΕ σε αντίθεση με την εκρηκτική ανάγκη πολιτικοποίησης, ενοποίησης και μαχητικού ξεδιπλώματος των αγώνων.

Παράλληλα θα επιδιώξουμε την αναζωογόνηση, τη διεύρυνση και το ξεπέρασμα των αδυναμιών του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, σε αντιδιαστολή τόσο με τον αδιέξοδο απομονωτισμό του ΠΑΜΕ, όσο και το γραφειοκρατικό και υποταγμένο χαρακτήρα των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να πάρουμε πρωτοβουλίες για την συνάντηση όλων των αγωνιστικών κομματιών του εργατικού κινήματος για το σχεδιασμό μαχητικών κινητοποιήσεων. Σε αυτό το πλαίσιο αποκτά ξεχωριστή σημασία η φετινή ΔΕΘ ώστε να είναι μια πρώτη επίδειξη δύναμης του εργατικού κινήματος απέναντι στην κυβέρνηση σε μια κατεύθυνση κλιμάκωσης των εργατικών αγώνων. Γι’ αυτό και πρέπει να παλέψουμε ώστε να ανέβουν όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια στη Θεσσαλονίκη, να υπάρξει γενική απεργία που να συμπέσει με την έναρξη της ΔΕΘ, να υπάρξουν πρωτοβουλίες συντονισμού των αγωνιζόμενων κομματιών, να ανέβουμε μαζικά ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Θεσσαλονίκη, να είναι συνολικά η ΔΕΘ κομμάτι του αναγκαίου πανεργατικού ξεσηκωμού.

- Να οικοδομήσουμε την οργάνωση του λαού, ως αναγκαίο όρο και για την επιβίωση και για την ανατροπή. Με θαρραλέα βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Με λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, και για το συντονισμό της πάλης και για το άνοιγμα της πολιτικής συζήτησης για τον άλλο δρόμο μέσα στον ίδιο το λαό. Με πολύμορφες πρακτικές αλληλεγγύης. Με οργάνωση της αντίστασης και της αυτοάμυνας απέναντι στις πολλαπλές εκφράσεις του μαύρου μετώπου. για την οργάνωση μορφών αλληλεγγύης, που σήμερα αποκτά κομβική σημασία. Σε συντονισμό και με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς επιδιώκουμε την οικοδόμηση των αναγκαίων δομών σε επίπεδο γειτονιάς μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και τοπικές επιτροπές για να υπερασπίσουμε την δημόσια Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια ενάντια στις συγχωνεύσεις και τα κλεισίματα νοσοκομείων, σχολείων κλπ, για την οργάνωση κοινωνικών ιατρείων, δωρεάν μαθημάτων, κοινωνικών παντοπωλείων, συσσιτίων, ομάδων αυτοάμυνας

- Ενωτικά και αποφασιστικά, να φράξουμε το δρόμο στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Να αναπτύξουμε στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, τις σχολές και τις γειτονιές την λαϊκή δράση απαντώντας από την πλευρά του κινήματος στα προβλήματα που «θρέφουν» τον φασισμό, να εντείνουμε την πολιτική-ιδεολογική αποκάλυψη το ιστορικού και του σημερινού του ρόλου, να καλέσουμε την αριστερά, τις δυνάμεις του κινήματος, συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου με κινηματική λογική στην κοινή αντιφασιστική δράση. Να πρωτοστατήσουμε στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό, για την ταξική ενότητα ντόπιων και μεταναστών. Με πλατιές ενωτικές δημοκρατικές αντιφασιστικές επιτροπές και πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά και κάθε χώρο. Με ανοιχτό κάλεσμα προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και τις δυνάμεις του κινήματος να συμβάλουν αποφασιστικά στην πάλη για να διώξουμε τους φασίστες από τις γειτονιές.

Β) Πάγια θέση μας είναι η ανάγκη να πάρουμε πρωτοβουλίες για τη συνάντηση όλων των δυνάμεων που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική, και  αντιΕΕ κατεύθυνση. Που επιμένουν στην ανάγκη ρήξης με το χρέος, το ευρώ και μνημόνια ως αναγκαίες αφετηρίες της αριστερής πολιτικής, στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που ξεκινήσαμε και πριν τις εκλογές, ξεκινώντας από το βάθεμα του κοινού πολιτικού βηματισμού με αγωνιστές, τάσεις και ρεύματα που συμπορευτήκαμε ή στήριξαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές τις εκλογές, αλλά και ανοίγοντας τη συζήτηση σε όλες και όλους όσοι μοιράζονται την αγωνία για μια αριστερά πραγματικά ανατρεπτική.  Η ανάγκη αυτή δυναμώνει σε μια περίοδο που αποκτά εξαιρετική σημασία η μαζικοποίηση ριζοσπαστικών πολιτικών απαντήσεων απέναντι στην κρίση και την επίθεση και η συμβολή στην οικοδόμηση εκείνης της άλλης αριστεράς που ια είναι ικανής να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Κομβική αιχμή σε αυτή την περίοδο είναι η συσπείρωση των αντι-ΕΕ δυνάμεων επειδή ακριβώς σήμερα το ερώτημα της στάσης απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ σφραγίζει τις εξελίξεις στην ελληνική κοινωνία και ορίζει για την Αριστερά μια βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ρήξη και την ενσωμάτωση. Είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία η συμπόρευση και συνεργασία των δυνάμεων που κινούνται σε αντιΕΕ κατεύθυνση. Γι’ αυτό το λόγο και θεωρούμε σημαντική εξέλιξη την πρόταση του ΜΑΑ για τη συγκρότηση ευρύτερης αντι-ΕΕ κίνησης. Είναι μια πρόταση που είναι σε αναγκαία και θετική κατεύθυνση. Για το σκοπό αυτό θα προχωρήσουμε σε συνεννόηση και συντονισμό με τους σ. του ΜΑΑ και άλλες δυνάμεις που κινούνται σε μια τέτοια λογική, σε συζήτηση και αποσαφήνιση των αναγκαίων πολιτικών χαρακτηριστικών μιας τέτοιας πρωτοβουλίας. Επιδιώκουμε η συνεννόηση και ο συντονισμός αυτός να αποτελέσουν αφετηρία μάχιμων πολιτικών πρωτοβουλιών αλλά και δρόμος και πεδίο διαλόγου για τη διεύρυνση και το πλούτισμα των δυνάμεων που μπορούν να συσπειρωθούν μετωπικά γύρω από το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.

Γ) Να βαθύνουμε την πολιτική συζήτηση, τη δημοκρατία και τη συντροφικότητα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με άνοιγμα της συζήτησης στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές, στο Πανελλαδικό Συντονιστικό, με πρωτοβουλίες για την αναβάθμιση της προς τα έξω παρουσίας, με αναζήτηση όρων για την καλύτερη ηλεκτρονική και έντυπη παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτό το πλαίσιο καλούμε όλες τις τοπικές και κλαδικές επιτροπές να προχωρήσουν σε συνελεύσεις και σε διοργάνωση ανοιχτών εκδηλώσεων και συζητήσεων.

Σε αυτό το πλαίσιο προχωράμε στη διοργάνωση της Β΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι το τέλος του 2012. Το Πανελλαδικό Συντονιστικό εξουσιοδοτεί την ΚΣΕ να προχωρήσει στην συγκρότηση επιτροπής Θέσεων και Προγράμματος με σκοπό έγκαιρα θα κατατεθούν προς συζήτηση, στην έγκαιρη ανακοίνωση της ημερομηνίας της Συνδιάσκεψης καθώς και της διαδικασίας. Ταυτόχρονα, ξεκινά από τώρα ο διάλογος για τη Συνδιάσκεψη, με αξιοποίηση και της ιστοσελίδας. Στόχος να προχωρήσει η συζήτηση για το πρόγραμμα και τη στρατηγική, να γίνει εκτίμηση της περιόδου και των αναγκαίων πολιτικών πρωτοβουλιών, να βαθύνει η δημοκρατία και η συντροφικότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Συνεχίζουμε! Ενωτικά, αποφασιστικά και αντικαπιταλιστικά! Στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής